De opdrachtformulering

De opdrachtgeversgroep onderzocht in een eerste bijeenkomst naar wat typisch is voor Aalbeke. Al snel werd duidelijk dat Aalbeke belangrijk is als doortochtroute voor heel wat mensen. Een idee dat belangrijk werd was het inbouwen van rustpunten langsheen de route (de Moeskroensesteenweg). Een belangrijke beslissing om niet voor een statisch kunstwerk te kiezen, maar op meerdere plaatsen in te grijpen in de dorpskern.

Verder besloot de groep om via het kunstwerk het verhaal van Aalbeke te vertellen. Over werken en leven in het dorp, vroeger en nu. Toeschouwers konden zo interessante geschiedenissen te weten komen over het dorp. 

Het kunstwerk moest ook verwijzen naar klei. Aalbeke als kleidorp.

Peter De Graaff

Verschillende kunstenaars passeerden de revue. Hele reeksen boeken met illustraties werden bekeken. En uiteindelijk viel de keuze op keramiek en op de Nederlandse kunstenaar Peter de Graaff. De Amsterdamse kunstenaar werd uitgenodigd ter kennismaking. Hij luisterde geboeid naar de verhalen die opborrelden en wilde zich meteen in de geschiedenis van Aalbeke verdiepen. Het klikte.

Er werd gezocht naar bruikbare sporen uit de geschiedenis van Aalbeke: de kerkbrand, het labeur van de inwoners in de landbouw of in de textielfabrieken, Aalbeke als dorp van passage, het verhaal van de pannenfabriek, Sint-Cornelius,....

Het kunstwerk

Peter de Graaff nam al deze aspecten mee het kunstwerk - hij presenteerde het als een wandeling doorheen Aalbeke. Een twaalftal keramieken tegels (1,5 m²) met tekeningen worden ingewerkt in het trottoir, als rustpunten in het landschap. 

Elke tegel vertelt iets over Aalbeke, over oude en recente geschiedenis. Over een afstand van een paar honderd meter wandelt de voetganger over de verhalen van Aalbeke.  

Voor de Aalbekenaren zijn bepaalde verhalen vertrouwd, andere veel minder. Voor de aandachtige kijker bevat elk tafelreel meerdere lagen van informatie. Op één van de taferelen zie je een jongetje dat aan het schrijven is. Het blijkt over Hugo Claus te gaan. De schrijver verbleef, zoals algemeen bekend, een tijdje in het Aalbeekse pensionaat. Onder hem ziet hij de plattegrond van Aalbeke, het stratenplan met wegen, huizen en velden. ‘We gaan zien. Toch.’ staat er geschreven. De laatste zin uit zijn beroemde werk Het Verdriet van België.

Technisch is het maken van tegels behoorlijk ingewikkeld. De kunstenaar werkte samen met de zeef- en steenmeesterdrukkers Willem Moeselaar en Gertjan Forrer uit Zaandam en Weesp. Het keramisch onderzoek deed hij samen metkeramist Pieter Kemink uit Amsterdam.

Inhuldiging

Op zaterdag 11 mei 2013, onder de aanwezigheid van vele Aalbekenaren,  de burgemeester en schepenen van Kortrijk, werden de vernieuwde dorpskern en het kunstwerk van Peter De Graaff officieel geopend. De kleurrijke keramieken liggen mooi verspreid in het dorp en maken een artistieke passage door Aalbeke mogelijk.